Chciałabym ZEN ale mnie cholera trzepie straszna....

Obserwuję siebie od kilku miesięcy. Od czasu srandemii. Najpierw się ucieszyłam, że się w  końcu wyśpię i przeczytam wszystkie zaległe książki. Oraz obejrzę dużo filmów na Netflixie. Po miesiącu byłam już wyspana, co miałam przeczytać to przeczytałam, z filmami bywało różnie. No i praca. Odwołanie wszystkich warsztatów stacjonarnych zaowocowało koniecznością odnalezienia się w wymuszonej niszy (każcie cudzoziemcowi powiedzieć "wymuszona nisza") i osiągnięcia wyżyn w pracy onlajnowej. Ciekawe doświadczenie, nie powiem. Nie jestem wielbicielką spotkania w wirtualnej rzeczywistości ale dostrzegam przewagę nad realem, bo mogę choćby siedzieć sobie w domu i zarządzać procesem integracji nowego kota ze "starymi". Ogólnie miałam poczucie, że ogarniam temat - szkolę, prowadzę coachingi, życie toczy się spokojnie, trenersko domagam i jest git.

Życie zweryfikowało moje nastawienie "z liścia".
W poniedziałek i wtorek szkoliłam on-line grupę liderską z dużej sieci sklepów kosmetycznych. Standardy, procedury, obecność na rynkach międzynarodowych, prestiż, marka i takie tam. Same dziewczyny. 
Wymęczyłam się z nimi jak rzadko. Przerobiłam tony materiału, były ćwiczenia w podziale na mniejsze grupy, omówienia, zachęcanie do dyskusji, slajdy. Zadaję pytanie - cisza. Głupawe uśmiechy, widzę, że piszą do siebie coś na komunikatorach, w tle dużo się dzieje. Podpowiadam, naprowadzam, ośmielam, wyciągam - dupa. Od czasu do czasu któraś się złamie i odpowie ale bez entuzjazmu. Czytam, że powinnam wziąć na siebie ciężar zadawania pytań i odpowiedzi, i najlepiej pompony w ręce i zapierdalaj trenerko, rozweselaj nas i niech to będzie coś nowego, czego nie znamy, bo byłyśmy na wielu szkoleniach. Noż kurwa. Na koniec drugiego dnia dostaję feedback, że nie zrobiłysmy 25 % tego, co było w programie. Ale zrobiłyśmy 25 % czegoś, czego nie było w programie! 

Dzisiaj. Jadę do dużej azjatyckiej firmy produkcyjnej. Maseczki, ograniczenia odległości. kontrola, bramki, strażnicy, zakaz rozmawiania ze sobą w trakcie posiłków w kantynie - getto, więzienie, Guantanamo. Pomimo informacji, że w maseczce mdleję nie dostaję zgody na prowadzenie szkolenia w przyłbicy chociaż (tfu), więc przez 8 godziny duszę się i odpływam. Ok. Dam radę. 
Grupa trenerów. Mili, ciepli, fajni. Zaczynamy warsztat z budowania tożsamości zespołowej. W trakcie pierwszej gry dramowo odgrywają sytuację z pracy. Relacje, trudności, poziom frustracji. Wszystko jak na dłoni. Ich poziom frustracji rośnie bo widzą, w jakim...gównie siedzą. Przez kilka godzin obserwowałam, jak opresyjne środowisko pracy wysysa z ludzi siłę do życia. Budując w sobie codziennie "chęć" do przyjścia do pracy na warsztacie pozwolili sobie na opuszczenie gardy, na szczerość i teraz myślę, że to wcale dla nich nie było dobre, bo zauważyli, ze stracili po drodze swoje skrzydła. Oni zdołowani, ja zdołowana bo jak widzisz, że ludzie stracili wiarę w dobro świata i sens życia to źle jest. 
Uff. Chcę normalności...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wczoraj :) Muszę, no muszę o tym napisać bo to się po prostu w głowie nie mieści ale to jest pozytywne niemieszczenie. Po doświadczeniach na Wawelskiej w Klinice Onkologii, gdzie jest paskudnie, po Europejskim Centrum Zdrowia w Otwocku gdzie jest dość przyzwoicie ale jakoś tak ...archaicznie, nagle trafiłam do Magodentu, do rocznej kliniki. Magodent należy do Luxmedu i zawsze mi się wydawało, że to miejsce dla korpoludków których ubezpiecza firma albo dla bogatych ludzi, których stać na leczenie prywatnie. Okazuje się, że można mieć mega wysokie standardy i leczyć w ramach NFZ. Czysto, super architektura, wystrój, kolory, dużo siedzeń, klimatyzacja działa, czysto wszędzie. No dziw jakiś. Najpierw podczas przyjęcia dostałam zielony listek do naklejenia na ubranie - jako sygnał, że jestem świeżakiem i trzeba mnie traktować wyjątkowo. Potem pani pielęgniarka z pokoju zabiegowego wpięła mi się w port donaczyniowy delikatnie i odprowadziła na oddział. Tam druga pielęgniarka oprowadziła ...
Czytaj więcej
Życie jest pełne niespodzianek. Przygnałam dziś rano do szpitala na kolejne, czwarte (ostatnie czerwone gówno) tankowanie a tu....nie ma miejsca na oddziale. Zsuprajzowałam się bardzo, ale mój roztropny doktor zarządził, że mogę trutkę dostać na oddziale dziennym czyli bez spanka.  Zatem już dziś wiem, jak to jest i jak będzie wygladało lanie vanisha podczas białej chemii. Jest całkiem nieźle. Nie muszę czekać w ogólnej kolejce tylko śmigam na pięterko, pod gabinetem zabiegowym pusto, pielęgniarka mnie zaprasza, mierzenie i ważenie ( jak sportowcy he he. Szkoda, że waga nie drgnęła. Niby w pierwszym tygodniu mało jem ale potem nadrabiam. Hm). Wpinka do portu czyli wyprowadzenie kabelka do kroplowki (jak cudownie, że mam ten silikonowy wlew do baku. Ja bym kłucia żyły nie przeżyła), potem sobie siedzę w Strefie Relaksu gdzie ludki czekają na swoją kolejkę. Są fotele, woda, kawa, herbata i telewizor, z ktorego lecą na okrogło jakieś straszne głupoty. Tam sobie zaczekałam na doktora...
Czytaj więcej
Tam tararam!!! Mogę odtrąbić zakończenie leczenia! Moja pani doktor radiolog (jeśli chodzi o lekarzy w ogóle, w trakcie leczenia mojego skorupiaka, to była moim trzecim lekarzem, nie licząc różnych dodatkowych przedstawicieli służby zdrowia, którzy się pojawiali na krótko) otóż pani doktor kazała myśleć o sobie (ja o sobie, nie o niej) jako osobie zdrowej. Przeszłam leczenie "po byku" - to cytat. Podsumowując: wycięcie skubańca, 4 czerwone obrzydliwe chemioterapie, 12 białych, 20 cykli radioterapii. Plus na koniec w ramach deseru na najbliższe lata (5 do 8) Etruzil, takie coś, co mi obniża poziom estrogenów. Tja, wnioskuję, że może mi się w takim razie podniesie poziom testosteronu i porosnę futrem, głos mi się obniży i zagustuję w kobietach. Tak mi wieszczył małż ostatnio. Się zobaczy. W każdym razie bilans zysków i strat jest następujący: Zakładam, że skorupiaka już nie ma. Poszedł WON. Przybyło mi nieco kilogramów, ale nie tak dużo, jak straszyli. Wyokrągliłam si...
Czytaj więcej